ΝΗΡΗΙΣ

Ήταν μέσα στο καταμεσήμερο
όταν η λάμψη της ψυχής της
αντιμαχόταν τις σκιές
που μίκραιναν ηττημένες.
Ολόκληρη φτιαγμένη
υδάτινη οπτασία,
διάφανη, άπιαστη,
άυλη, λαμπερή.

Μόνο ελάχιστες αδιόρατες ρυτίδες,
θνησιγενών ανθρώπων ατέλειες,
ξεπήδαγαν αυθαίρετα από την κορνίζα,
σαν να ήθελαν να υπενθυμίσουν
πως ήταν μια θνητή θεά.

Της χάιδεψα το χέρι
περνώντας τα δάχτυλά μου
ανάμεσα στα αερικά δικά της
και αισθάνθηκα τη θέρμη της καρδιάς της
να με περιζώνει.

Ήταν τότε που αναλογίστηκα
πως η ομορφιά των νεράιδων
είναι παντοτινή…